ره آورد نور

چکیده

جهش فنّاوری اطلاعات و ارتباطات موجب شده که سطح زندگانی جوامع ارتقاء یابد و فاصله ها از بین برود و منابع خبری به یکدیگر نزدیک شده، از اطلاعات درون گروهی طرف مقابل با خبر شوند و به گوش و چشم نامحرمان و غریبه ها تبدیل شود. از این رو، نزدیکی به آن بدون تدبیر و ملاحظه مسائل امنیتی، امری غیر معقول و نابخردانه است. چنین بستری برای بخش انسانی حوزه دین اعمّ از بزرگان، فرهیختگان، مدیران و طلاب علوم دینی با توجه به جدیت مخالفان آن، تهدید و خطر بیشتری را به دنبال دارد.

این مقاله به بررسی وضعیت امنیت اطلاعات در عصر فنّاوری و لزوم توجه نهادهای اسلامی خاصه حوزه های علمیه به این مقوله امنیت اطلاعات اختصاص دارد.

فضای مجازی، از نبود قوانین بین‌‌المللی رنج می‌برد و برخی دولت‌‌ها از نرم‌‌افزارهای جاسوسی علیه دیگر کشورها استفاده می‌کنند. نمونه‌‌ آن، ویروس استاکس‌‌نت بود که برنامه‌‌ هسته‌‌ای ایران را مورد حمله قرار داد.
جاسوسی مجازی (Cyber espionage)، به اقدام و عمل برای به‌ دست‌ آوردن اطلاعاتی اشاره دارد که بدون کسب اجازه از دارنده‌‌ اطلاعات که ممکن است شخص حقیقی یا حقوقی باشد، صورت می‌‌‌‌پذیرد. این اطلاعات ممکن است اطلاعات معمولی شخصی یا اطلاعات طبقه‌‌بندی شده باشند. این اطلاعات، معمولاً از رقبای تجاری، دشمنان نظامی، دولتها و گروه‌‌ها‌ی سیاسی از راه اینترنت و یا شبکه‌‌‌‌‌های رایانه‌‌ای و یا رایانه‌‌های شخصی به ‌وسیله‌‌ تکنیک «شکستن» (crack) و یا از طریق نرم‌‌افزارها‌ی جاسوسی صورت می‌‌‌ پذیرد. عمل جاسوسی ممکن است به‌واسطه‌‌ دسترسی به پایگاه دادههای اینترنتی که بیشتر در کشورهای غربی و ایالات متحده قرار گرفته است، باشد و یا به صورت ساده، دسترسی پیدا کردن به رایانه‌های شخصی و یا به وسیله هکرها و یا نرم‌‌افزارها باشد. به‌تازگی، نوع جدیدی از جاسوسی اینترنتی که به رصد فعالیت کاربران در شبکه‌‌‌‌های اجتماعی میپردازد نیز صورت می‌گیرد.